We wczesnym średniowieczu terytorium nad środkową Obrą - a więc i dzisiejsze okolice Siedlca - pokrywała puszcza, stanowiąca wraz z rzeką naturalną granicę między Wielkopolską a Śląskiem. Granica ta wzmocniona była systemem grodów obronnych, wśród których znajdujemy Chobienice, Kopanicę i Karnę, a także Trzciel, Zbąszyń, Przyprostynię, Chorzemin, Komorowo i Mochy. Już w najdawniejszych czasach łączyła te miejscowości droga biegnąca z Moch przez Stradyń, Widzim, Komorowo, Niałek, Siedlec, Chobienice do Babimostu. W wieku XIII czynny był również trakt z Poznania na Dolny Śląsk, który w pewnym miejscu przecinał nasze terytorium, wiodąc ze stolicy Wielkopolski przez Grodzisk, Rakoniewice, Rostarzewo, Kopanicę i Kargową ku Śląskowi. Administracyjnie teren ten podlegał w początkach naszej państwowości kasztelani zbąskiej, w ramach, której poświadczone źródłowo są w wieku XIII Kiełpiny i Stare Kramsko. Peryferyjne położenie Kopanicy i Siedlca sprawiło, że w okresie rozbicia dzielnicowego znalazły się one na terytorium przetargowym między Wielkopolską i Śląskiem. Pod panowanie śląskie ziemie te dostały się w roku 1234, kiedy Henryk Brodaty przyłączył do swej dzielnicy dziedzicznej Wielkopolskę aż po Wartę.

W 1246 roku władca Śląska Bolesław Rogatka buduje gród obronny w Kopanicy. W tym roku też ziemia siedlecko - kopanicka przechodzi we władanie Piastów wielkopolskich, aż do chwili, kiedy pod koniec XIII stulecia między Władysławem Łokietkiem i Henrykiem głogowskim rozgorzała walka o spuściznę po Przemyśle II. W roku 1296, Henryk głogowski uzyskał wąski pas Wielkopolski wzdłuż Obry, w którym znalazła się Kopanica i Siedlec. Do jesieni 1332 roku terytorium to należało do potomków Henryka, kiedy na trwałe zostało przyłączone do Wielkopolski przez Władysława Łokietka.

Osadnictwo w rejonie Siedlca i Kopanicy posiada starą metrykę. Poza Chobienicami, Kopanicą, Karną, których początki archeolodzy odnoszą do panowania pierwszych Piastów, a być może nawet do czasów przedhistorycznych, również większość miejscowości tego terenu pojawia się w źródłach pisanych wcześnie: Jażyniec w roku 1238, Kiełkowo w roku 1245, Kiełpiny około roku 1250, Siedlec w roku 1257, Żodyń w roku 1262, Mała Wieś w roku 1304, Tuchorza w roku 1320, Godziszewo w roku 1397, Wojciechowo w roku 1312, Zakrzewo w roku 1320, Godziszewo w roku 1397, Wojciechowo w roku 1405, Jaromierz w roku 1503, Belęcin, Boruja, Wielka Wieś, Wąchabno w roku 1510. Kilka miejscowości powstało później w wieku XVII i XVIII w ramach osadnictwa olęderskiego.

Na terenie tym wykształciły się trzy podstawowe w dawnej Polsce formy własności: dobra duchowne, prywatne i królewszczyzny.