Kościół pw. św. Michała Archanioła w Siedlcu

Grób Walentego Wojdorskiego

Siedlec nad Wierzbicą, 8 km na płn zach. od Wolsztyna, przy szosie do Babimostu.

Wzmiankowany po raz pierwszy w 1257 roku, gdy książę Przemysław I nadał go Cystersom z Obry.

Nazwa Siedlec pochodzi od wyrazu siodło tzn. miejsce zasiedlone.

Kościół parafialny istniał tu już przed rokiem 1380 a jego fundatorem był opat oberski - Cysters - Teodoryk, tak więc Cystersi przy lokacji osady na mocy przywileju księcia Przemysława I, na prawie średzkim założyli tu i uposażyli kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła i aniołów stróżów. Dziś tylko I tytuł. Do parafii początkowo należały wioski Karna, Kiełpiny, Nieborza i Żodyń, później Reklin i Reklinek, kolatorem był opat, a proboszczem zakonnik klasztorny z Obry.

Księgi kościelne parafii siedleckiej św. Michała archanioła zaczynają się od roku 1723.

W roku 1727 komendarz Bernard Margowski z pomocą opata z Obry postawił drewniany dom boży, który później rozebrano w roku 1912.

Tak więc w czasach późniejszych, przy skrzyżowaniu dróg, w centrum wsi stanął murowany, eklektyczny kościół pw. Św. Michała Archanioła z pseudobarokową wieżą, wzniesiony w latach 1912 -1913 staraniem ks. Proboszcza Stanisława Tołowińskiego, wg projektu Stefana Karwatki z Wolsztyna.

Świątynię konsekrował w 1913 roku Sufragan Likowski z Poznania.

W czasie II wojny światowej świątynię okupant zamknął i zamienił ją na składnicę rzeczy potrzebnych dla wojska.

Parafianie siedleccy musieli udawać się do Kopanicy aby spełnić swój obowiązek mszy świętej niedzielnej, albo do Gościeszyna.

Pod koniec wojny-26 stycznia 1945 roku, wycofujące się oddziały niemieckie, kościół podpaliły - który doszczętnie spłonął.

Po wojnie ks. proboszcz Bolesław Bałoniak, przedwojenny wikariusz siedlecki, za proboszcza Edwarda Gramlewicza - którego w pierwszych dniach wojny aresztowano i zamęczono w forcie VII w Poznaniu - niedawny więzień obozu koncentracyjnego w Dachau, a w tym czasie pierwszy powojenny proboszcz siedlecki, wespół z parafianami siedleckimi kościół odbudował.

Odbudowany po wojnie kościół konsekrował ks. arcybiskup Walenty Dymek z udziałem wiernych dnia 18 grudnia 1947 roku ku wielkiej radości całej parafii.

Niestety, kościół nigdy nie odzyskał pierwotnego piękna zewnętrznej bryły, władze komunistyczne zabroniły odbudowy wieży kościelnej. (rzekomo miała przeszkadzać wojskowym samolotom z lotniska w Babimoście). Kościół nigdy nie odzyskał bogatego wystroju wnętrza, które nieodwracalnie strawił ogień.

Wieżę odbudowano dopiero w roku 1981 za ks. Proboszcza Edmunda Krzewiny.

Cokół świątyni obłożono kostkami kamiennymi.

W ołtarzu głównym obraz św. Michała Archanioła, pędzla p. Zięby z Zielonej Góry. Pod nim obraz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, który przybył z Torunia do naszej świątyni, dzięki oo Redemptorystom w 1957 roku. Odsłaniany na uroczystości maryjne, narodowe i w czasie Nowenny do MB Pomocy Nieustającej w środy.

W ołtarzu głównym dwie figury św. Wawrzyńca i św. Szczepana.

W kościele znajdują się dwa boczne ołtarze: lewy - N. S. Pana Jezusa, prawy - Matki Boskiej Częstochowskiej.

Rzeźby nad amboną - "Czterej ewangeliści" i chrzcielnicą - "Chrzest . Jezusa", wykonał Edward Przymuszała z Wolsztyna uczeń Marcina Rożka.

Malowidła na suficie - cztery - "Wjazd do Jerozolimy" "P. Jezusa, śmierć na krzyżu", "Ostania wieczerza" i "Wniebowzięcie N. M. P.", są dziełem p. Szukały z Opalenicy.

Po obu stronach wejścia do kościoła znajdują się dwa epitafia: po lewej, ks. proboszcza Edwarda Gramlewicza przedwojennego proboszcza siedleckiego i po prawej ks. Antoniego Tomińskiego z Siedlca, proboszcza w Bogdaju k.Ostrowa Wlkp., zamęczonego w obozie koncentracyjnym w Dachau.

Na frontonie kościoła z lewej strony umieszczono płaskorzeźbę św. Józefa, nad wejściem głównym, płaskorzeźba patrona kościoła i parafii Święty Michał Archanioł, niżej tablice dekalogu przypominające obowiązki człowieka wobec Boga i bliźniego, oraz symbole Eucharystii i Chrystusa .

Przy kościele cmentarz od strony płn-wschodniej ogrodzony murem kamienno-ceglanym, z późnobarokową bramą z XVIII wieku, arkadowym przejściem i półkolistym szczytem, oraz dawna plebania, później organistówka i salka katechetyczna z końca XVIII wieku, parterowa, pokryta dwuspadowym dachem naczółkowym.

Na cmentarzu na prawo od kościoła groby proboszczów siedleckich: ks. Ignacego Gilewskiego z końca XIX wieku i budowniczego kościoła ks. Stanisława Tołowińskiego.

Dalej, po prawej stronie groby sióstr oblatek, które od lat międzywojennych prowadziły w Siedlcu ochronkę.

Jeszcze dalej po prawej stronie od kościoła, znajduje się grób powstańca wielkopolskiego, Walentego Wojdorskiego, który zginął 02.02.1919 roku.

Po lewej stronie przed kościołem znajduje się grób kapłana , przedwcześnie zmarłego, proboszcza na ziemiach odzyskanych, pochodzącego z Siedlca śp. Wawrzyńca Śmidody.

W roku 1992 staraniem parafian i obecnego proboszcza otynkowano kościół, nadając mu estetyczny wygląd zewnętrzny, natomiast z okazji 50 rocznicy konsekracji świątyni, w roku 1997, odmalowano kościół staraniem tych samych parafian i tego samego proboszcza. Obecny wygląd świątyni głosi chwałę bożą i cieszy oko i serce modlącego się w nim ludu bożego, jest dumą wszystkich parafian.

Tekst i fotografie: ks. Krzysztof Apiecionek

Wnętrze kościoła

Ołtarz główny

Obraz św. Michała Archanioła

Ołtarz N. S. Pana Jezusa

Rzeźby nad amboną
- "Czterej ewangeliści"